بهترین ابزار دفع فتنه، کار فرهنگی هنری است
تاریخ انتشار: ۲۱ مهر ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۵۴۳۹۳۷۲
برای شناخت دقیقتر اشعار آیینی و مخاطبان آن و همچنین حساسیتهای آن در موسم اربعین با مرتضی حیدری آل کثیر، شاعر آیینی گفتوگو کردهایم که در ادامه میخوانید.
سیدمصطفی فاطمی نسب/
اربعین امسال از حساسیت بیشتری نسبت به سالهای پیش برخوردار است. ناآرامیهای اخیر عراق و پروپاگاندای گسترده رسانهای غرب برای گرفتن ماهی از آب گلآلود اوضاع عراق، نشانه خوبی برای اهمیت بالای راهپیمایی اربعین امسال است.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
مرتضی حیدری آل کثیر به دو زبان عربی و فارسی شعر میگوید و از او تاکنون مجموعه شعرهای دفاع مقدسی به نام «سرفه خونین تفنگی در باد»، مجموعه غزل آیینی «خورشید در عبای تو پیچیدهست» و... منتشر شده است.
او همچنین شاعر نماهنگ دو زبانه «ام المقاومه» است که بهتازگی در سالروز درگذشت مادر شهید عماد مغنیه و به همت تلویزیون اینترنتی «نصرتی وی» و خوانندگی محسن توسلی منتشر شده است.
آقای حیدری! شما به عنوان یک شاعر چقدر حواستان به حساسیتهای فرهنگی و هنری تولید اثر در مناسک اربعین است؟
بیتردید ملاحظاتی در فرهنگ ایران و عراق وجود دارد که باید شناسایی و رعایت شود. به صورت کلی بنده موافق این هستم که کار فرهنگی تولید شود و گروههای فرهنگی مختلف به خصوص با ابزار هنر روی موضوعات برادری و وحدت کشورهای اسلامی انتقال پیام داشته باشند. این مسئله مانند روز روشن است، چراکه دیگر هیچ فرصتی مانند این پیش نخواهد آمد. نمونه اهمیت این کارهای فرهنگی و هنری هم همین فتنه اخیر عراق است که اگرچه مردم ممکن است مطالبات بحقی داشته باشند، اما رعایت نکردن زمان مناسب این اعتراضات میتواند خواسته بحق مردم را توسط دستگاههای بیگانه و نفوذی به انحراف بکشاند و تبدیل به مسئلهای ضد وحدت و ضد اربعین شود؛ در این میان هیچ ابزاری بهتر از هنر شعر و موسیقی و... نمیتواند در مقابل این فتنهها تأثیرگذار باشد و مانع گسترش آنها شود؛ چراکه اگر دولت بخواهد با گلوله و ارتش جلو آنها را بگیرد برخیها کشتهسازی میکنند و بیشک اوضاع بدتر از این خواهد شد. اما تولید شعر و به طور کلی کارهای هنری و توزیع آن در فضای مجازی میتواند جلو بسیاری از این فتنهها را بگیرد و در این میان هنرمندان در خط مقدم این مبارزه هستند.
کمی از حساسیتهای تولید کار فرهنگی و هنری در مناسک اربعین بگویید.
هنرمندان ایرانی باید دقت کنند که در آثارشان نباید به هیچ عنوان روح خودبرتربینی و تفاخر به کشورشان وجود داشته باشد. بسیاری از کارها در لایه محتواییشان شائبه کار سیاسی استنباط میشود و مردم عراق از این منظر به هرآنچه استقلال کشورشان را زیر سؤال ببرد حساسیت نشان میدهند.
عراق قبایل و گروههای نژادی مختلفی دارد. هنرمند باید حواسش باشد که به هیچ یک از این گروهها نباید نگاه از بالا به پایین داشته باشد و خودش را مترقیتر از آنان جلوه دهد.
از حساسیتها برسیم به نقاط مشترک؛ زمینههای مشترکی که هنرمند ایرانی باید در تولید اثر هنری مدنظر قرار دهد تا اثرش در بین مردم عراق شنیده، خوانده و یا دیده شود، چیست؟
برای شناخت این زمینههای مشترک، به ناچار باید به زبان و فرهنگ مردم عراق تسلط داشت و اختصاصات فرهنگی آنان را شناخت.
از طرفی مقدمه تولید یک شعر خوب، داشتن قریحه و ذوق هنری است، وگرنه کارهای زیادی تولید میشوند که اگرچه محتوای خوبی دارند اما فاقد جذابیت هنری هستند و برای همین بازخورد مناسبی را که باید ندارند. صدها شعر در این ایام تولید میشود اما بسیاری از آنها حداقلهای هنری را ندارند و حتی گاه موجب وهن و انحراف مسائل عقیدتی و جایگاه ائمه معصوم(ع) میشوند.
نکته دیگری که وجود دارد نوع زبان اثر است. زبان عراقی دارای لهجه خاصی است و با زبان دیگر کشورهای عرب زبان متفاوت است. وقتی شما یک شعر یا مداحی عربی را با زبان عرب فصیح میسرایید یا میخوانید، بهخصوص وقتی با لحن قرآنی میخوانید، مخاطب عراقی ارتباط چندانی با اثر شما نمیگیرد؛ چراکه فرهنگ شنیداری او در موسیقی با فرهنگ موسیقی مدنظر ما متفاوت است. شاعرانی که میخواهند به زبان عربی شعر بسرایند باید این مسائل را رعایت کنند تا اثرشان به بهترین وجه ممکن با مخاطب عراقی ارتباط برقرار کند و متکلفانه نشود.
راهکار چیست؟ میشود جلو تولید شعر را گرفت؟
به نظرم باید همایشها و مسابقات مناسبی برای تولیدات این ایام در نظر گرفت تا شاعران و اشعار خوب شناخته شوند و به عنوان الگو مدنظر شاعران تازهکارتر قرار بگیرند. درواقع باید نظارتی بر این تولیدات باشد تا کیفیت آنها رفته رفته بهبود پیدا کند. رسانهها هم میتوانند با نقد و بررسی این گونه اشعار در رسانه خود، به بهترشدن آثار تولیدی در این مسیر کمک کنند.
در پایان اگر شعر آیینی منتشر نشدهای مناسب با این ایام دارید میتوانید برای خوانندگان عزیز بخوانید.
این شعر آیینی را که تاکنون در کتابی منتشر نکردهام به مخاطبان عزیز تقدیم میکنم:
دلم چو تیغ برهنهست روبهروی نیامش
که بوی سوختن خیمه میرسد به مشامش
سلام میکنم از دور و میرسم به حریمی
که ابر و باد و مه و مهر میدهند سلامش
قدم گذاشتهام چون نسیم تا بکشاند
مرا کشاکش طوفانیِ پیاده نظامش
برای دیدن زیباییاش گریستهام من
که روی عرش نی افتاده است ماه تمامش
نگاه میکنم از گوشهای که چشم خودم نیست
به جادهای که گره میزند مرا به مقامش
به هیئت صلوات ایستاده صاحب موکب
غم حسین چکیده ست از میان کلامش
... نگاه کن به سرافرازی سپیده بی سر
به شرم ظلمت و آن آفتاب بر سر بامش
پل صراط من انگشت اوست گرچه بریده
بهشت سینه معصوم اوست گرچه دریده
منبع: قدس آنلاین
کلیدواژه: اربعین حسینی
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.qudsonline.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «قدس آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۵۴۳۹۳۷۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
هنری که لاکچری شده!
گروه فرهنگ و جامعه خبرگزاری علم و فناوری آنا، مصطفی میرزاباقری ـ مسئله گرانی موضوعی نیست که کسی از آن خبر نداشته باشد و حتی پولدارها هم از وضعیت گرانی مینالند. هر روز یک کالایی گران میشود، یک روز گوشت، یک روز نوبت مرغ است، یک روز نوبت میوه و روز دیگر گرانی مسکن و. هر روز یک موضوع در اقتصاد ما مطرح و به چالش تبدیل میشود.
این گرانیها به فرهنگ هم رسوخ پیدا کرده و به کنسرتها هم کشیده شده است. بلیت کنسرتها از روزهای اول سال به حدود یک میلیون تومان هم رسیده و این سوال مطرح است که طی یک ماه گذشته مگر چه اتفاقی افتاده که بلیت کنسرت به صورت چراغ خاموش این همه افزایش قیمت داشته است؟
برگزاری کنسرت در بسیاری از جوامع امری رایج به شمار میرود و سالانه هنرمندان مطرح موسیقی در فصول مختلف سال در فستیوالها و یا تورهای کنسرت خود روی صحنه میروند؛ بدین ترتیب مردم میتوانند با حضور در این کنسرتها اوقات خوشی را تجربه کنند. هرچند که کنسرت رفتن حداقل در ژانرهای عامهپسند در سایر کشورها امری عادی به شمار میرود و کنسرت رفتن بجز در ژانرهای اپرا یا کلاسیک کالایی لوکس به شمار نمیآید، اما با بالا رفتن نرخ تورم، مردم عادی کمتر میتوانند در یک کنسرت شرکت کنند.
نکته تلخ ماجرا اینجاست که گرانیها وافزایش نامتعارف هزینهها از سبد فرهنگی خانوادههای ایرانی کاسته و بیشترین ضربه را به اهالی فرهنگ و هنر وارد کرده و کنسرتهای چند صد هزار تومانی باعث شده خیلی از خانوادهها خط قرمزی دور اینگونه برنامههای فرهنگی و شاد بکشند. در حال حاضر ارتباط با موسیقی فقط با دانلود و شنیدن آهنگ از سایتهای رسمی و غیررسمی اتفاق میفتد و فقط کسانی که توانایی مالی دارند میتوانند به کنسرت بروند.
باید قبول کرد که کنسرت هم به کالایی لوکس و لاکچری تبدیل شده که دیگر همگان امکان استفاده از این شرایط را ندارند و افزایش قیمت بلیط باعث شده مخاطبان بالقوه کنسرتهاهرگز به مخاطب فعال بدل نشوند و نیز از مخاطبان بالفعل موسیقی کاسته شود که در دراز مدت به نفع هیچکسی نیست.
وقتی بلیت کنسرتی حدود ۹۰۰ هزارتومان باشد، یک خانواده چهار نفره باید سه میلیون و ۶۰۰ هزارتومان هزینه کند. با احتساب پایه حقوق یک کارمند یا کارگر مطابق با پایه دستمزد وزارت کار، این رقم یک سوم میزان حقوقشان است.
گران شدنی هر کالایی منجر به ریزش مخاطبان آن کالا یا خدمات است، اما مردم مجبورند خود را با این شرایط وفق دهند و خود را با این شرایط سازگار کند نه اینکه عادت کنند و افزایش قیمتها باعث حذف کالای فرهنگی از سبد خانوارها شده است.
به هر حال با توجه به شعار امسال امیدواریم حتی مردم در صحنه هنر هم دخیل شوند و حتی برگزاری جشنوارههای موسیقی هم به بخش خصوصی واگذار شود و ارگانها، بنیادها و سازمانهای مربوطه با توجه به نامگذاری سال ۱۴۰۳ به عنوان «جهش تولید با مشارکت مردم» از سوی رهبر انقلاب برای کمک به تولید آثار ارزشمند هنری قدم برداردند.
اگر هزینه فعالیتهای فرهنگی بالا رود و اگر سینما و موسیقی کشور تعطیل شود، چه چیزی از فرهنگ باقی میماند؟
البته همه تقصیرها را نباید به گردن قیمت بلیت کنسرت انداخت و باید فرآیند اقتصادی برگزاری کنسرتها هم اصلاح شود تا شاهد حضور همه اقشار جامعه در کنسرتها باشیم.
باید قبول کرد که کنسرتها تثیر بالایی در شادیبخشی دارند و باید پیش از هر چیزی برای ایجاد این شادی زیرساختهای اصلی مانند سالنهای مناسب ایجاد شود و سپس با حمایتهای دولتی نرخ قیمت بلیتها را کنترل کرد تا عامه مردم بتوانند حداقل سالی دو بار به کنسرت بروند و از شادیهای جمعی محروم نشوند.
انتهای پیام/